සිත තවමත් ඒ මතකයට පෙම් කරයි....

වස්සානය තවමත් අවසන් නැත....
ගොම්මන් අදුර ටිකෙන් ටික හාත්පස වෙලා ගනිමින් සිටි...
වැහි බීරම නිසාමදෝ වෙනදා තනි නොතනියට ඔබ මොබ පියාසලන කදෝ පැනියෙක්වත් අද නැත.
අදුරත් වැහි බීරමත් වෙනදා නිවෙස බලා යන වෙලාවට වඩා වේලාවක් මා කාර් ‍යාලයේ රදවා ඇත...
වැඩ කරන අතරතුර හිත කලබලයෙන් තියන තාක් ඔබේ මතකයන් යටපත් වී තිබුනත් මේ වැහි බීරමත් අදුරත් ඒ මතකයන් වෙත මා යලි යලිත් රැගෙන ගොස් අතරමන් කරන බව මම දනිමි....
නමුදු එයින් මිදීමට මා කිසි විටක උත්සාහ නොකරමි...
මා විටක එයට තරම් වෙනත් කිසිවකට ආලය නොකරමි...

නුබ කෙරෙන් , නුබේ මතකය කෙරෙන් ඈත් වී පෙම් කල හැකි එකම දෙයකට ඉතිරිව ඇත්තේ දුමක් පමනි...
නමුත් මේ මුරන්ඩු වැහි කළුව මා මෙතනට කොටු කර ඇත....
මා පමනක් නොව තවත් කිහිපදෙනෙකු මගේ මේසය අසල ඇත....
ඔවුන් සියලු දෙනාම ඔවුනොවුන් ගේ ලෝක වල මා ලෙසටම තනි වී ඇත...
ඔවුන්ගේ ජංගම දුරකතන මේසය මත තැන තැනය....
එක් දුරකතනකය තිරය දැල්වී ඇත...
තිරයේ වචන කිහිපයක කෙටි පනිවිඩයකි...
"සුදු මහත්තයෝ...පරිස්සමින් ගෙදර එන්න. "
සිත නැවතත් මා හැර බොහෝ දුරකට යන්නට තැත් කරන වග මට නැවත දැනුනි...
මේ ලෙසම කාලයක් පෙර ගත උන බව කියන්නට මොර ගාන බවත් දැනිනි....
ඒ තෙපුල එතරම්ම මට සමීපය....
ලෙංගතුය.....
සමීප නැති  එකම දෙය නුබම පමනකි....
එහෙත් සිත තවමත් ඒ මතකයට පෙම් කරයි....


සටහන
#වාසනාවන්ත